Zei iemand “mooie jurk” dan reageerde ik met “H&M”. Kreeg ik een compliment over mijn armbanden, riep ik “5 euro op de markt”. Complimenteerde iemand me tot voor kort met mijn mode-items, dan riep ik meteen waar het vandaan kwam en voor wat voor spotprijs ik het op de kop had getikt. Was iets duur, dan hield ik het keurig voor me, maar op de één of andere manier wilde ik altijd delen wat voor een koopje iets was. Toch volstaat een enkel “dank je” prima als reactie. Als mensen denken dat iets luxe en onbetaalbaar is, waarom zou je ze dan niet in die waan laten? Nee, heb je iets heel goedkoops gescoord dan is het chiquer dat juist niét te vermelden, dat heb ik door schade en schande wel geleerd.
In de P.C.
Onlangs bezocht ik een mode-event aan de P.C. Hooftstraat. Samen met modevriendin D. stond ik voor de deur van Tiffany’s. Toevallig hadden we allebei dezelfde tas bij ons. Een stijlvolle shopper van namaak slangenleer, die we los van elkaar voor een fijn prijsje hadden gescoord. Geen luxe it-bags, er stond niet eens een merkje in, maar prachtig waren ze zeker.
Dat vond ook een passerende oudere dame (op en top P.C. consument: hoogblond, diepbruin en hondje in bijpassende outfit) die ineens voor onze neuzen stil stond en de tassen aandachtig bestudeerde. “Warr zijn jullie tassen van?” vroeg ze met een bekakt/Oost-Europees accent. “Eh..nou ja, eigenlijk zijn ze merkloos.” Het gezicht van de vrouw, die verwacht had de naam van een topontwerper te horen, betrok (voor zover dat kon)
(Column Tess van Daelen voor LINDA.)
Lees ook:Het failliet van Holland’s Next Topmodel
Lees ook:Olsen Twins breiden The Row-collectie uit met tassen
Lees ook:Heidi Klum naakt op haar gemak
Lees ook:St.John: de nieuwste fashionrel
Lees ook:Kledingkast